Najstarsza historia kopalni „Michał“ wiąże się z dążeniami ówczesnego państwa austriackiego do wspierania wydobycia węgla jako niezbędnego warunku rozwoju przemysłu. W 1842 r. tzw. skarbiec górniczy w Michałkowicach wyznaczył okrągłe uprzywilejowane miejsce wydobycia węgla w terenie, a rok później zaczęto w nim kopać dwa szyby. Pierwszy z nich, szyb Ferdynand, został zlikwidowany w latach 80. XIX wieku. Drugi szyb został nazwany Michałem po zmarłym c. k. radcy dworu Michaelu Layerze. W 1856 r., kiedy działalność górnicza pod zarządem państwa poniosła znaczne straty, kopalnię kupiło przedsiębiorstwo „Uprzywilejowana Kolej Północna Cesarza Ferdynanda“, które zbudowało i eksploatowało linię kolejową prowadzącą z Wiednia przez Ostrawę do polskich kopalni soli. Kopalnia „Michał“ pozostała w posiadaniu tej firmy aż do znacjonalizowania w 1945 r., kiedy to została włączona do państwowego czeskiego przedsiębiorstwa kamienno-węglowego Kopalnie Ostrawsko-Karwińskie (Ostravsko-karvinské kamenouhelné doly, n. p.). Od tego czasu nazwa zmieniała się kilkakrotnie.

W ramach prowadzonej restrukturyzacji przemysłu ciężkiego kopalnia Petr Cingr zakończyła wydobycie 30 maja 1993 roku. Ostatnia klatka szybowa wyjechała na zapasowej maszynie wyciągowej 2 czerwca 1994 roku. W 1995 roku zakończono zasypywanie szybów górniczych. Jeszcze podczas prac wygaszeniowych w 1994 roku cały kompleks przejęło Ministerstwo Kultury Republiki Czeskiej, które utworzyło tu Muzeum Przemysłu w Ostrawie, które przestało istnieć w 2000 roku. Ministerstwo Kultury Republiki Czeskiej przekazało kompleks kopalni instytutowi ds. zabytków.  Obecnie kopalnia „Michał“ jest administrowana przez Terytorialny Zarząd Zabytków w Kromierzyżu.

W czasie swojego istnienia kopalnia „Michał“ przechodziła stopniowy rozwój techniczno-budowlany. Ważnym punktem zwrotnym był rok 1862, kiedy kopalnię połączono z linią kolejową Báňská dráha, co umożliwiło płynną ekspedycję wydobytego węgla. Pierwsza poważna przebudowa miała miejsce prawdopodobnie w 1870 roku. Po zawaleniu się górnej części szybu, musiał zostać ponownie wybudowany budynek szybu, maszynownia i kotłownia. Dalsza rekonstrukcja nastąpiła w latach 1913 - 1915, kiedy to kopalnia „Michał“ została całkowicie przebudowana, aby można było tu skoncentrować wydobycie z okolicznych mniejszych kopalń. Koncentracji górnictwa towarzyszyło wprowadzenie napędu elektrycznego w miejsce istniejących silników parowych. Rozwiązanie architektoniczne i eksploatacyjne kopalni „Michał“, zbudowane według wzoru wybitnego architekta Františka Fialy, ucznia wiedeńskiej szkoły Otto Wagnera, miało prawdopodobnie podkreślić ekonomiczną i techniczną pozycję firmy „Uprzywilejowana Kolej Północna Cesarza Ferdynanda“ w Zagłębiu Ostrawsko-Karwińskim.

W 1916 r. wydobyto tu 383 400 ton węgla. Własny szyb górniczy miał głębokość 671 m, a węgiel wydobywano w 17 pokładach o grubości od 50 do 200 cm z głębokości aż 960 m. Podczas przebudowy zaprojektowano pojemność szatni i łazienek dla 1512 górników. Z biegiem czasu liczba pracowników ulegała znacznym wahaniom i np. w drugiej połowie XX wieku podwoiła pierwotnie planowany stan.

Kolejne przebudowy, które nastąpiły w latach 20., 40. i na przełomie lat 50. i 60. dotyczyły płuczki, placu ładunkowego węgla i budowy nowej stacji elektroenergetycznej. Dzięki tym ograniczonym modyfikacjom budowlanym kompleks kopalni „Michał“ pozostał praktycznie niezmieniony od czasu przebudowy zakończonej w 1915 roku i stanowi unikalną całość eksploatacyjną, techniczną i architektoniczną. Po zakończeniu funkcjonowania intencją opieki nad zabytkiem było utrzymanie całego terenu w pierwotnej formie, tak jakby ludzie, którzy tu pracowali, właśnie wczoraj odeszli i zostawili wszystko na swoim miejscu, łącznie z brudnymi ścianami, balustradami z odciskami palców, zadeptanymi schodami i odchodzącą farbą. W żadnym wypadku nie było tu żadnych starań, aby cokolwiek ulepszyć lub upiększyć.